|
|
Notícies :: criminalització i repressió : educació i societat : sanitat : sexualitats |
Carta a nuestros padres [Enajenadxs XI]
|
|
per x |
20 abr 2007
|
[Enajenadxs XI. Publicación intermitente sobre salud mental y revuelta]
[15/02/Año 21 de la era Orwell. A mi amor] |
Vosotros nos trajisteis al mundo. A vuestro mundo. Posiblemente no lo pensasteis demasiado, y no queremos echároslo en cara. Al fin y al cabo, cuando lo hicisteis, por lo menos los tomates sabían a tomate y el aire era respirable. Ya no, pero esa es otra historia. Quizás sencillamente asumisteis el papel que os habían encomendado y os pusisteis a procrear. Y nosotros nacimos, y eso ya no puede ser de otra manera.
Así pues, el problema no es nuestra concepción, no es el hecho físico de abrazar la existencia en un mundo de mierda definido por la tristeza. El problema es que siempre habéis pretendido continuar vuestras vidas en nuestros pellejos. Y eso no está bien, señores y señoras. Eso es una putada. Es una de las putadas más grandes que se conocen, mutila a las personas, a los niños. Los resquebraja, los martillea hasta alcanzar la forma deseada, los ata a palos para que crezcan bien rectos. Y lo que queda es la confusión entre lo uno y lo otro, entre el que quiere ser y el que establece cómo se tiene que ser. Lo que queda es un maldito agujero.
Nos enseñasteis a sentirnos mierda cuando no cumplíamos con vuestros designios, cuando osábamos pensar que a lo mejor no queríamos vivir las vidas que ustedes querían vivir en nuestros cuerpecitos. Nos chantajeasteis, llorasteis y pataleasteis para hacernos sentir mierda, y lo conseguisteis. Enhorabuena. Nos acordamos de ello cuando nos atan a una camilla.
Nos acordamos de vuestros encendidos discursos (¿cómo hacer para olvidarlos?), de cómo nos explicabais la cantidad de horas que os dejabais currando para sacarnos adelante, de cómo habíais renunciado a todo por la familia, por los hijos. De cómo éramos tan jodidamente desagradecidos, tan desgraciados, de cómo les arruinábamos la vida. Vosotros nos acusasteis de querer mataros, de ahogaros en disgustos.
Hemos descubierto la trampa, aunque ya sea demasiado tarde y nuestras cabezas estén tocadas y hundidas. La estrategia ha sido vieja: nos colonizáis y luego nos hacéis sentirnos sucios por ello. Establecéis lo que hay que estudiar, lo que hay que vestir, lo que hay que desear, lo que hay que soñar, de lo que hay que trabajar, lo que hay que comer, a lo que hay que jugar, lo que hay que adorar, lo que hay que temer, lo que hay que perseguir, lo que hay que respetar. Nos habéis dado un papel cuadriculado para existir, y encima pretendréis que os demos las gracias por ello.
Ahora os sorprende vernos locos, echando baba por la comisura de los labios y temblando de la cabeza a los pies, ahora clamáis al cielo y mantenéis conversaciones con vuestro dios sobre lo injusta que es la vida. La vida es una mierda y vosotros ayudáis de manera decisiva a que no sea de otra manera. Vosotros que lo habéis dado todo por vuestra prole os topáis de bruces con unos hijos tarados e inútiles. Nunca entenderéis lo extraordinariamente hermoso que son. La cabeza no os da para pensarlo. Nos enseñasteis a alabar mercancías, a tratar de ser felices entre ellas, y os hemos salido ranas: somos felices pegándoles fuego.
¿Qué diran?, ¿qué dirán? No tenéis amigos, apenas os habláis con los vecinos, y sin embargo os importa muchísimo más lo que cualquier extraño pueda pensar de vosotros al ver a vuestros hijos, que el dolor que los consume. Está bien eso de que nos den pastillas y ya no nos encierren en manicomios, ¿qué podrían pensar los familiares de unos padres cuyos hijos están encerrados con los locos?... eso: que han fracasado.
Habéis fracasado. Lo afirmamos como partes involucradas que somos, y con pleno conocimiento de causa. No somos lo que queríais, de hecho, no somos nada. Un alarido en la noche. Una brea ardiendo que nunca se piensa apagar. Dios no nos ama y nos da exactamente igual. Nuestra lengua es un cuchillo y no vamos a mendigar ni a pedir perdón por vivir. Joderos. De verdad, papá, mamá, joderos. No volváis a juzgarnos o también nosotros lo haremos, y deberéis tener en cuenta que somos gentes severas y vuestros pecados son graves. Tendríamos que encontrar una pena justa y proporcional al acto doloso de intentar por todos los medios y durante años de suplantar una vida ajena. No nos forcéis más, no nos apretéis las clavijas si no queréis vernos estallar. Y os avisamos ya: no os iba a gustar lo más mínimo. No podéis haceros una idea de lo que supone que una estrella estalle.
Cuidaros. Estaremos por aquí, jugando con la chatarra bajo un cielo azul. Si nos necesitáis os ayudaremos. Pero no volváis a las andadas, no intentéis más tretas, absteneros de hacer cualquier tipo de chantaje. No vamos a pasar una.
Deberíais pensar ya en todo lo que nos habéis hecho desde que nos trajisteis envueltos en sangre a la sala del hospital, pero sabemos bien que no podéis. Los padres disponen de un complicadísimo sistema de formateo y supresión selectiva de todas aquellas partes de la historia que no les gustan. Y todavía tenéis el descaro de llamarnos rencorosos por ser incapaces de olvidarlas. No vamos a juzgar más a vuestrto juego, nos mata y no nos da la gana morirnos. Si no queréis desprenderos de vuestras miserias, al menos dejad que nosotros luchemos contra las nuestras sin interferencias.
Asumid que vuestros hijos partieron a la guerra y que sólo allí son felices. Asumid que ellos son todo lo que vuestra sociedad detesta. Asumid que son el enemigo de todas vuestras instituciones y vuestros valores. Asumid que no quieren vivir rodeados de zombies. Asumid que tienen la dignidad que vosotros perdisteis en algún lugar del camino del que ya no podéis acordaros. Asumid que están enamorados de la anarquía. Asumid que son odiados y perseguidos. Asumid que pueden algún día darles caza y exhibirlos entre barrotes. Asumid que pueden ponerles bolsas de plástico en la cabeza para exterminar sus pensamientos. Asumid que son irreductibles. Asumid que son refractarios. Asumidlo u olvidaros de nosotros. Haced como que nunca existimos. Borradnos del tiempo. Pasad página y tened cuidado, porque vuestro mundo está en estado sitio y por las venas de los asaltantes corre vuestra sangre. |
 This work is in the public domain |
Comentaris
Re: Carta a nuestros padres [Enajenadxs XI]
|
per :O |
20 abr 2007
|
Buenísimo el texto, me gustaría poder expresar lo mismo pero de una manera menos dura, lo veo demasiado atacante cuando quizas el que comete un pecado por ignorancia tiene menos culpa. y creo que nuestros padres han tenido mas ignorancia que culpa.
Pero si deberian conocer lo que pensamos. |
Re: Carta a nuestros padres [Enajenadxs XI]
|
per orate |
20 abr 2007
|
de ke sirbe echar la kulpa a los padres, si hay padres ke tambien estan en guerra i aman la anarkia, ai ke acerse responsables, la keja i la kulpa de nada sirben sino para segir reafirmando a las bictimas, beamosa los padres i a los demas como alguien en el ke es posivle acer mutua ajuda, rompamos el bictismo i si no keremos tomar pastillas buskemos la forma de no tener que tomarlas, ke seguramente no sera kom kejas i echando las kulpas a los otros, de ke me sirve estar jodido i ke otros tengan la kulpa, abramos orizontes en ke no ayan kulpables, i en ke las gentes seamos capazes de hazer cosas juntos si keremos i si no senzillamente acerlas solos, porke para ser libres i sentir la libertad no se necesita permiso. acavare con un poema antisipikiatriko. toma valium, come prozac, cagaras kimika, poeta diran, batas blancas, batas blancas, burgueses enrikezidos, egos egos egos, marlboro como rilke, winston como cernuda, mata mata al medico i destruye el hospital i caga mierda, mierda de verdad. jajajaja, saltando al abismo quizas la vida te deje pasar desaperzibido, pasando del valium i del prozac y hasta derl alcohol, mata, mata al medico y destruye el hospital i caga caga mierda de verdad jajajaja. uno ke es padre i es orate o sea loko. |
Re: Carta a nuestros padres [Enajenadxs XI]
|
per gibran |
21 abr 2007
|
no te pikes por ser padre, orate nen, esta más ke claro a qué padres (que tambien podrían ser curas...) se dirige la diatriba...
porque estamos enamoradxs de la anarquía
y nuestras vidas no son negociables |
Re: Carta a nuestros padres [Enajenadxs XI]
|
per vaja tela |
23 abr 2007
|
No ho arrive a entendre, es q us han criat gossos? Hem sembla molt be que els vostres pares no comparteixin les vostres idees, però de ahi a odiar-los crec que hi ha un bon troç. En definitiva, mai us entendre, ja que crec que tot es una distorsió de les coses provocada per les drogues en l'ambient familiar (amb aso no us pose a tots en el mateix sac), ja se que no sou tots així, q teniu activistes molt currantes i correctes, això si, una minoria malauradament (es massa "guai" fer-se una cresta, drogar-se fins el cul i dir que no ens agrada aquest mon), en fi, un text de merda en l'ambient anarko.
SALUT I SOCIALISME! |
|
|